Tuinarchitectuur


Bij de research voor deze blog en voor het het aanleggen van onze tuin, stoot ik af en toe op sites van tuinarchitecten die via plans en foto’s hun kunnen etaleren. Mij valt op dat veel tuinarchitecten hun ‘tuinontwerp’ als iets “af’ beschouwen. Iets dat telkens weer in hetzelfde keurslijf gegoten of gesnoeid kan worden. Het origineel ontwerp van de tuinarchitect wil men terug: de kant-en-klare tuin.

Dikwijls vergeet men dat een tuin een levend organisme is, de meeste struiken kunnen niet eeuwig op 1 meter hoogte worden teruggesnoeid, bomen worden groter, vaste planten blijven niet altijd op dezelfde plaats staan en kunnen na een paar jaar ook ‘te’ groot worden.

Voor mij is een tuin een levend organisme, dat voortdurend kan en mag evolueren. Ik denk ook niet dat het aangewezen is om een tuin ‘in één keer’ aan te planten, een tuin heeft een paar jaar nodig om tot ontwikkeling te komen. Borders kunnen op die manier ook een experimenteerruimte zijn. In onze vorige tuin kon ik geen ‘Delphiniums’ houden, na een zwak eerste seizoen waren ze verdwenen, blijkbaar was de bodem te nat of was er niet genoeg drainage. Nadat een tweede keer de ‘Delphiniums’ verdwenen waren, op een andere plaats in de volle zon, tja dan weet je dat ‘Delphiniums’ out zijn en kijk je uit naar een andere vaste plant met dezelfde hoogte, kleur ect. Dat werd dan ‘Campanula’ lactiflora, die deed het wel heel goed.

Campanula persicifolia 038

Zo krijgt met de jaren, na verplanten, weggooien, vermeerderen en natuurlijk ook wel snoeien, de tuin min of meer vorm, een flexibel geheel dat zich aanpast aan de toebemeten ruimte, zon en schaduw, bodemgesteldheid en last but not least de tuinier.



Leave a Reply