Tuin aanleggen

Volgend weekend (27 en 28 juni) organiseren de Landelijke Gilden opnieuw Open Tuinen. Voor de 17e keer kunnen een hele reeks privétuinen bezocht worden in Vlaanderen en (een paar) in Nederland.

En niet te missen evenement, wij vinden voorlopig nog onze gading in Oost-Vlaanderen en gaan een hele dag op stap in de streek van Aalter en Maldegem.

read comments (0)

Dankzij en samen met onze goede vrienden Dirk en Ilse genoten we vorige week van een heerlijk ontspannend weekend in Parijs.
Naast een paar museabezoeken (Kandinski in Pompidou en Voir L’Italie et mourir in Orsay!), kon natuurlijk ook een bezoek aan een Parijs park niet ontbreken. De keuze viel op Parc André Citroën, een groot park op de vroegere fabrieksterreinen van Citroën aan de Seine in het 15e arrondissement.

Het park (14 hectare) werd in 1992 aangelegd door de landschapsarchitecten Gilles Clément en Alain Provost. Het geheel is strak aangelegd, met aantal in het oog springende thematuinen, ook per kleur, die Japanse invloeden verraden. Architectonisch wordt het park gedomineerd door twee hoge grote serres met daartussen een waterpartij. Toen we het park zaterdagmorgend bezochten was het er heel rustig.

Een dergelijke strak ontwerp vraagt veel onderhoud en hier en daar lieten de Parijse plantsoendiensten wel een steekje vallen, zodat het geheel toch wat slordig overkomt. Sommige thematuinen waren heel interessant en voor veel Parijzenaars is dit een gezellige ontmoetingsplaats of een mooi decor om te joggen.

read comments (0)

Ik denk dat tuinieren in de genen zit, een aangeboren behoefte om iets te kweken, te zien groeien, te creëren. Vrienden vragen soms wel eens waarom ik zo gebeten ben om te tuinieren: er kruipt immers veel tijd en geld in.

Wel, ik vind de tijd goed besteed (behalve achter de grasmachine lopen, daar ben ik niet zo gek op). In de tuin bezig zijn is voor mij quality time, back to the basics, met je handen bezig zijn, wroeten in de aarde. Er is ook nog steeds de verwondering dat een kleine zaadje van een digitalis, kleiner dan een speldenknop, kan uitgroeien tot een uitbundig bloeiende plant van meer dan 2 meter hoog… Een van de geneugtes van de tuin: in de vooravond met een aperitief in de hand bekijken we onze borders en zien hoe alles groeit en evolueert en maken we plannen om in het najaar planten te verzetten, te verwijderen of een structurele verandering in een border aan te brengen.

Voor mij is een tuin een puzzel die nooit af is, het spelen met kleur, textuur, hoogte, perspectief, schaduw en licht, blijft een boeiend creatief proces. En ook een heel complex proces, want je moet niet enkel rekening houden met de factoren die ik hierboven opsomde, maar ook met grondsoort, vochtig of droog, wind, oriëntatie van de zon enzovoort.

Wij hebben in onze leefruimtes vrij grote ramen die uitzicht geven op de tuin, wel die ramen zijn in feite steeds veranderende schilderijen die je doen meeleven met de seizoenen, als je maar wilt kijken.

Samengevat, om het met de woorden van de mysterieuze Chance uit de prachtige film Being There te zeggen: I like to watch. In het kader van de tuin: I like to watch things grow.

read comments (0)

De snijbiet die ik begin april zaaide is klaar om te oogsten. Mooie, frisse blaadjes met rode en gele stengels. Ik laat de blaadjes niet te groot worden, dat zijn ze malser.

Snijbiet of warmoes kun je klaarmaken zoals spinazie: zacht stoven en laten slinken. Vlak voor het opdienen kun je er nog beetje room doorheenroeren.

De smaak houdt het midden tussen spinazie en andijvie, met een zachte bietentoets. De textuur van de gestoofde blaadjes lijkt op die van andijvie. Wij vonden het alvast heel lekker, onze jongste dochter moest nog wat aan de smaak wennen.
Om haar over de streep te halen, maak ik snijbiet volgende keer klaar met bechamelsaus…

Als je de plantjes groter laat worden, krijgen ze een steviger stengel die je zoals selderij kan klaarmaken.
Ik vind de rood- en geelgenerfde bladeren en stelen van snijbiet zo decoratief, dat ik volgend jaar een paar zaailingen in de gemengde borders gaat uitplanten.

read comments (0)

Overgewaaid uit Engeland en Nederland: guerrillatuinieren, mensen die de handen uit de mouwen steken en (illegaal) die saaie of verwaarloosde plekken in de stad met fleurige planten opfrissen.

Op het Gentse Casinoplein werd in de nacht van 3 juni het verwaarloosde perk rond het standbeeld onder handen genomen door ‘guerrillero’s. Onkruid wieden, compost onderwerken en het perkje volzetten met kleurrijke eenjaarigen.
Zoals ze zelf zeggen: Guerilla Gardening heeft niet enkel als bedoeling om een buurtplein op te fleuren, maar om de buurtbewoners te betrekken, bij elkaar te brengen en een volledige buurt op die manier figuurlijk te bemesten: “Wat wij doen is niet nieuw, het is niet revolutionair, het is het planten van een zaadje, dat veel liefde geven en hopen dat het kan blijven groeien.”

Een zeer sympatiek initiatief dat beslist navolging moet krijgen. Ik wil zeker meehelpen en plantjes uit onze tuin doneren.

Het volledige verslag van deze nachtelijke actie kan je lezen op gentblogt.be.

read comments (2)

Digitalis is één van mijn favoriete tuinplanten, dit kon je al zien en lezen in deze post: Digitalisborder. Het is een zeer decoratieve tweejarige plant, die in België en Nederland (een in grote delen van Europa) ook in de vrije natuur voorkomt. De bekendste soort is roodpaars, maar er zijn ook cultivars die andere kleuren hebben.

Dit exemplaar (cultivar digitalis purpurea ‘Alba’) groeit vlak tegen ons tuinhuis in halfschaduw en is 1,75 m hoog.
De cultivar is moeilijk wit te houden, omdat er (door vele hommels) een voortdurende kruisbestuiving is met roodpaarse soort. In onze tuin hebben we dan ook een heel gamma van diep roodpaars naar lichtroze en bijna zuiver wit.

Digitalis is een echte woekeraar. Na de bloei bevatten de vele zaaddoosjes duizenden zaadjes die zich over de hele tuin verspreiden. Wil je dit voorkomen, dan moet je de bloemstengels onmiddellijk na de bloei verwijderen en slechts een paar planten voor zaad overhouden.

read comments (0)